uzorani metež...

umorna magla prosto me umara tišinom
sve boje se gube, potapa ih snaga sivila
proljeće je zdrobljeno, leži pod mrtvom himnom
nad njim se smrt umjesto života, iz očaja izvila...

blijedim na površini pogane bujice
čini mi se mogao bih načisto prestati da postojim
ionako nema mojih tragova po površini bezimene ulice
strah me je, jer više se zalaska u sjene ne bojim

zvonjave katedrale i titule nadjačaše i ljudske i galske vapaje
nadjačeše mirise slobode za kojom nitko više ne haje
slomiše plemena i "necivilizovane horde"
pretjerujući u rađanju zlobe gorde

magla ...
magla; par koraka kroz nju do sunca
par koraka do vlastitog srca
koje unatoč svemu nastavlja da sija, nastavlja da kuca